Maandenlang hebben we afgeteld, maar het wachten werd beloond. EINDELIJK was het zover! Met z’n allen vertrokken we op 3 augustus met de fiets op kamp richting onze buren in Mol. We hebben dit jaar weer heel wat avonturen beleefd, samen met onze nieuwe vriend Bob. Bob, is dat een nieuw YoTa’ke? We nodigen jullie graag uit om hem te leren kennen en met ons mee te genieten van alle leuke herinnering die we dit jaar gemaakt hebben! Op 3 augustus verzamelden we dus met z’n allen met onze fiets aan t’ Sanderke voor een tochtje richting Mol. Hoewel de afstand niet zo groot was, werd het toch een vermoeiend ritje door het zand van de Belse Bossen. Hier kwamen we wel een prachtige plek tegen om eventjes uit te rusten en onze superleuke kenninsmakingsspelletjes te spelen. Zo konden we bij aankomst op de kampplaats meteen onze voetjes onder tafel schuiven voor de superlekkere macaroni van onze kokjes! Dankjewel Philip, Daniëlla, Liesbeth, Tim, Wendy, Jan en Bram om deze week weer zo fantastisch voor ons te koken! Hierna splitsten we onze groep naar goede traditie op in de +15 en de -15 YoTa’kes. Onze oudste leden gingen op durverstocht in het stadscentrum van Mol, terwijl de jongste leden op de kampplaats bleven en Bob leerden kennen. Bob had vandaag nogal een slechte dag op zijn werk bij de gemeente Mol. Hij raakte zijn materiaal kwijt en zijn meter en zaag werkte niet meer goed waardoor hij niet precies deed wat de baas hem had gevraagd. Deze werd dan ook heel erg boos op hem en helaas werd Bob ontslagen. Dit vond hij toch wel een beetje erg en Bob zat wat in de put. Gelukkig waren er onze lieve YoTa’kes die hem al meteen terug aan zijn bouwvakkersuitrusting hielpen. In sneltempo verzamelden zij een nieuwe overal, helm, meter en zaag. Bob was helemaal onder de indruk van onze leden! Hij raakte er snel bovenop en hij besloot dat er wat verandering mocht komen in zijn leven. Zo ontdekten onze jongste leden dan ook het thema van dit kamp. Deze week zullen onze YoTa’kes Bob helpen om heel wat beroepen uit te proberen! Samen met Bob klinken wij op een toffe kampweek, waarna het tijd werd om ons slaapplekje uit te kiezen. Er stond ons immers een drukke week met veel werk te wachten!
De volgende ochtend deed Bob zijn sjiekste pak aan, hij wou vandaag dan ook ineens heel veel geld verdienen en stapte in de wereld van de investeerders. Al snel ontmoette hij iemand heel speciaal. Hij maakte namelijk kennis met Bill die bij Bol.com werkt. Bill vertelde hem dat Bol.com vlieglijnen wilde aanleggen, zo zouden ze nog meer winst maken. Bill ging daarom investeren in Bol.com en Bob vond dat wel een goed idee dus deed hetzelfde. Met de hulp van onze YoTa’kes werd er een gigantische vlieglijn uitgebouwd en was heel het luchtruim in sneltempo van ons. Terwijl we het bedrag op onze rekening de lucht in zagen gaan, was het ook nog tijd om te repeteren. We hebben heel wat nieuwe muziek klaarstaan en we willen jullie graag een fantastisch kioskconcert geven! Onze repetitieruimte ligt dit jaar in dezelfde ruimte als de eetzaal dus kwamen de overheerlijke geuren al vlotjes tot bij ons. Na de repetitie namen we dan ook al snel plaats aan tafel voor een superlekkere maaltijd. Ondertussen heeft onze vlieginvestering een heleboel geld opgebracht en in de namiddag besloten Bill en Bob om zich wat te gaan amuseren in het casino met al het geld dat ze net verdiend hadden. Onze YoTa’kes zijn alvast ervaringsdeskundigen op dit vlak en denken goed na over hoeveel yeuro’s ze per spelletje kunnen inzetten. Bob was echter zeer enthousiast en had zichzelf misschien een klein beetje overschat. Hij speelde een paar keer te veel hoger-lager en die all-in bij blackjack was er te veel aan. Zo bleef er van al dat geld niets meer over. Om Bob er terug bovenop te helpen nam Bill hem mee naar Wallstreet. Als volleerde economen en handelsingenieurs gingen onze YoTa’kes vanavond aan de slag in een ingewikkeld spelletje op de beurs waarbij ze investeerden in aandelen en bitcoins en zoveel mogelijk winst wisten te halen uit rentes op de bank. Ook Bob leek er snel mee weg te zijn, maar na een tijd werd hij opnieuw te enthousiast en begon hij foutjes te maken. Hij overschatte zichzelf weer zoals in het casino en Bill begon genoeg te krijgen van Bobs eigenwijsheid. Bill verliet hem en Bob stond er weeraleens helemaal alleen voor. ’s Avonds toen het donker werd, doolde Bob door Mol. Hij had immers zijn huis ook kwijtgespeeld in het casino. Hij was te uitgeput om een respectabele slaapplaats te vinden dus legde hij zichzelf neer in de eerste, de beste stal die hij tegenkwam. Ook voor onze YoTa’kes werd het tijd om, na deze ingewikkelde dag vol cijfertjes en investeringen, hun bedje op te zoeken. Bob zou hun hulp morgen vast en zeker kunnen gebruiken!
De volgende ochtend vroeg werden we op onze kampplaats opgeschrikt door geklop op het raam. Het was nog donker buiten, het was nog maar 5u ’s ochtends maar Bob stond al voor deur. Hij was vannacht op de boerderij blijven slapen en nu vroeg de boer hem om te helpen met het melken van de koeien. Boer zijn leek Bob wel een leuke uitdaging en dit wou hij zeker proberen in zijn zoektocht naar een nieuwe job, maar hierbij kon hij dus wel enkele helpende handen gebruiken. Onze YoTa’kes kwamen vlotjes, maar hier en daar toch nog met enkele slaapoogjes uit hun bed en sprongen op hun fiets. Onderweg hielden we halt in de Belse Bossen waar we een prachtige zonsopgang zagen en ons amuseerden met enkele leuke spelletjes in het zand. Op deze hellingen in dit mooie bosgebied leerden ze het land te bewerken van de boer en bouwden ze allemaal de leukste knikkerbanen met uniek materiaal uit de natuur. Na een ontbijtje op deze geweldige locatie was het tijd om terug te keren naar onze kampplaats. We moesten vandaag immers ook nog repeteren. Niet alleen het kioskconcert staat op ons te wachten bij thuiskomst maar dit jaar mogen we ook gaan spelen op Bar Bavo, de supergezellige Zittaartse zomerbar ter ere van het 150 jarige bestaan van onze parochie. Na een deugddoende platte rust namen Bob en de boer ons mee naar het centrum om op de markt te gaan staan. Van deze gelegenheid maken onze YoTa’kes graag gebruik om een superleuk dorpsspel te spelen. We verdeelden ons in verschillende groepjes en gingen op pad met een heleboel uitdagingen. Zo moesten we op zoek naar mensen met oranje kledij of een rode ajuin. Of we moesten een koprol maken in een winkel of een hond een pootje laten geven. De groep die de meeste foto’s van de lijst kon maken verdiende dan ook de meeste punten! Ondertussen hadden Bob en de boer een goed gesprek gehad met de collega-boeren op de markt. Ze besloten om samen het dorp wat meer welvaart te brengen en Bob had al geregeld dat de YoTa’kes hier zeker en vast een handje bij zouden willen helpen. Uiteraard wilden ze dit graag doen voor hun goede vriend. Ze hielpen hem vanavond met het verzamelen van grondstoffen om nieuwe wegen en dorpen aan te leggen en ze brachten het volk wat meer kennis bij aan de hand van sudoku’s, binairo’s en zuko’s. Bob had zich net zoals de dagen ervoor enorm hard geamuseerd met de YoTa’kes, maar hij had zich zo in het zweet gewerkt dat hij al vroeg in zijn bedje kroop. Voor hij naar dromenland vertrok dacht hij bij zichzelf: “Morgen doe ik het wat rustiger aan, ik heb nood aan vakantie”. Ook onze YoTa’kes kropen vanavond vlotjes in bed, na de vermoeiende koe-melkuitstap om 5u ’s ochtends konden ze hun rust wel gebruiken!
Toen Bob de volgende morgen wakker werd, bedacht hij dat hij zin had in een dagje zon, zee en strand. Maar de zee is natuurlijk wel heel ver weg. Hij kreeg te horen dat onze YoTa’kes een daguitstap naar het Zilvermeer zouden maken en dat leek hem een fantastisch idee. Ze vertrokken ’s ochtends met de fiets na een leerrijke repetitie en s’ middags kwamen ze aan. Ze werden er al meteen verwelkomd door een zwerm wespen. Bob had van de Boer geleerd dat wespen geen fan zijn van water, dus besloten ze te gaan waterfietsen. Een half uurtje lang dobberden ze rond op het meer, maar na een tijdje begonnen die glijbanen in de verte er ook wel plezierig uit te zien. Dus gingen ze allemaal naar het strand. Het water was wat fris, maar daar trokken de YoTa’kes zich niets van aan. Na elke glijbaan uit te testen, strandspelletjes te spelen en rustig op een handdoek in het zonnetje te braden, begonnen de maagjes te knorren. De YoTa’kes konden op de kampplek genieten van een lekker bord stoofvlees met frietjes en ook Bob was uitgenodigd. Die avond speelden ze samen dan ook nog verschillende spelletjes om elkaar nog beter te leren kennen. Toen Bob later die avond in zijn warme bedje kroop, dacht hij bij zichzelf: “Zo’n dagje niets doen is wel plezant, maar morgen wil ik iets betekenen voor de wereld, gelukkig heb ik deze week al zo’n goede vrienden gemaakt om mij hierbij te helpen! Slaapwel, lieve YoTa’kes!”
De volgende ochtend kreeg Bob echter al meteen verschrikkelijk nieuws te horen. Bill, de man die hem enkele dagen geleden had geholpen, was ernstig ziek geworden. Bob dacht terug aan hun laatste moment samen en voelde zich nog altijd niet zo goed bij de ruzie die hen toen uit elkaar had gedreven. Hij wilde het goedmaken en besloot om vandaag aan de slag te gaan als wetenschapper en onderzoeker en hij wilde heel graag een medicijn vinden. Dit kon hij natuurlijk niet alleen, dus vroeg hij weer hulp aan de YoTa’kes. In een levensecht Pandemic-spel moesten onze YoTa’kes goed samenwerken om het vaccin te vinden en Bill en de rest van de wereld te redden. Het plan ging dan ook als volgt: de oudsten zouden eerst de theoretische kant onderzoeken en werkten aan het speelbord, de jongsten zouden de mogelijke oplossingen via allerlei proefjes en opdrachten uittesten in het labo. Er werd dan misschien veel gemorst, maar de resultaten waren veelbelovend. Het uiteindelijke geneesmiddel werkte wonderbaarlijk en Bill was onmiddellijk genezen. Bill kon Bob maar niet genoeg bedankten en de ruzie was al snel vergeten. Tijd voor een nieuwe repetitie voor onze YoTa’kes! In onze gezellige repetitieruimte klonken intussen mooie en heldere klanken. Onze YoTa’kes zijn zich goed aan het voorbereiden op een geweldig kioskconcert en weekend vol concertjes op Bar Bavo! In de namiddag werden de oudste YoTa’kes uitgenodigd om hun hersencelletjes te laten werken in een uitdagende wetenschapsquiz. Onze jongste YoTa’kes hielden ondertussen een wetenschapsworkshop waarbij ze verschillende proefjes deden, zo maakten ze onzichtbare inkt of hun eigen klei. Er werd ook een receptje geprobeerd voor een cola-fontein maar hierbij hadden ze per ongeluk naft gemaakt voor een echte raket… Na het avondeten gaven onze lieve leden Bob en Bill de naft cadeau om samen een reis te maken naar de ruimte. Onze YoTa’kes wilden zelf ook wel eens proeven van de ruimte en speelden dan maar spacebal, een soort honkbal met extra speciale, buitenaardse regeltjes. Ondertussen vertrokken onze 2 nieuwe vrienden op een onvergetelijke ruimtereis. En of het onvergetelijk was. Na met een rotvaart de atmosfeer te hebben verlaten, werden ze ingehaald door een UFO. Ze konden hun ogen niet geloven. Bob moest het meteen aan de YoTa’kes laten weten, dus keerden ze gauw om en landden ’s avonds laat opnieuw in Mol. Maar de YoTa’kes waren al aan het slapen. Ze zouden het nieuws dan morgen wel vertellen. Bob en Bill, moe van hun verre reis, kropen vlug onder de wol.
Vanochtend was Bob dan ookal vroeg wakker. Hij kon niet wachten om aan de YoTa’kes te vertellen wat hij gisteren had gezien in de ruimte. Toen de YoTa’kes het nieuwtje van de aankomst van de aliens te horen kregen, reageerden ze verbaasd maar ook een beetje bezorgd. Er werd na lang overleggen besloten om het zekere voor het onzekere te nemen en in actie te schieten. Om zichzelf te verdedigen was er een ijzersterke discipline nodig. Waar kan je dit beter leren dan in het leger? Bob en de YoTa’kes leerden marcheren en bevelen opvolgen, wat niet voor iedereen even gemakkelijk bleek. Al van bij het ontbijt werd er op onze kandidaat-soldaten streng toegekeken en enkele van onze YoTa’kes moesten al eens een extra zwaar opdrachtje volbrengen. Wanneer de aliens dan uiteindelijk aankwamen na ons ontbijt, ging het er ruw aan toe. Tijdens onze ruwe spelen werd onze groep opgedeeld volgens lengte en gewicht zodat er in alle veiligheid geduwd en getrokken kon worden. Sommige YoTa’kes gaven alles, zelfs een paar knieën lagen open. Na enkele uren strijden, hadden ze vier aliens gevangen. Bob wist niet goed wat te doen met de gevangen aliens. Moest hij ze terug de ruimte insturen, of kon hij ze beter hier gevangen houden? Hij vroeg Bill om advies. Omdat de aliens eigenlijk helemaal niet zo slecht bleken te zijn, maar juist best aardig waren, stelde Bill voor om de aliens te laten dopen bij YoTa. Bob had ook het gevoel dat de aliens zich best wel thuis voelde tussen de YoTa’kes dus dat leek hem dan ook geen slecht idee. Dus zo gezegd, zo gedaan. In de namiddag legden de vier nieuwelingen de eed af onder de YoTa-vlag, ze speelden Twister in allerlei gekke sausjes, en om af te sluiten mochten ze door de erehaag kruipen. Wanneer alle smurrie van hen afgespoeld was, had YoTa er vier fantastische leden bij! Vanaf nu konden ze altijd samen met YoTa spelletjes spelen en mooie muziek maken. Proficiat aan Sara, Dieter, Lily en Seppe, jullie hebben het fantastisch gedaan! ’s Avonds gingen enkele YoTa’kes het bos in om tijdens hun legertraining te gaan ramboofighten en de anderen zaten samen om wat tactische kennis met elkaar te delen tijdens een leerrijke en leuke quiz. Bob vond het een hele leuke dag. Uitgeput maar voldaan na zo’n wilde dag, kroop hij in zijn bedje. Hij blikte terug op alles wat hij zoal had gedaan vandaag en besefte dat hij het heel fijn vindt om anderen te helpen. “Dat wil ik wel vaker doen, mensen helpen”, zei Bob. “Morgen ga ik daarmee door!”. Ook onze YoTa’kes kropen in hun bedje, nog maar 3 nachten te gaan, maar er stonden nog heel wat spelletjes en beroepen op het programma!
De volgende ochtend maakte Bob van zijn grote droom werkelijkheid en wekte hij onze YoTa’kes met loeiende sirenes. Dankzij Sofie werd hij aangenomen op de spoedafdeling van het ziekenhuis. Gelukkig had hij zijn sportschoenen aangedaan want hij moest de hele tijd heen en weer lopen met allerlei spullen: pampers, bloedzakken, bevallingssets en nog veel meer. Bill met zijn zakelijke kennis had echter al gauw door dat er gesjoemeld werd in het ziekenhuis. Hij merkte op dat enkele dokters het geld vanuit de snoepautomaten gebruikten om geheime personeelsfeestjes te organiseren. Bill vond dit natuurlijk echt niet kunnen. Hij vertelde het aan Bob en die wist meteen wie hij om hulp moest roepen. De YoTa’kes natuurlijk! Bob, Bill en onze YoTa’kes namen het heft in eigen handen. Door een paar slimme strategische zetten wisten ze gelukkig het gesjoemel te stoppen! In de namiddag gingen we naar een andere tak van de hulpverlening, we mochten op bezoek bij de brandweer. Onze YoTa’kes amuseerden zich maar al te graag met gespetter uit de brandweerslangen, zelf gevulde waterballonnen en een echte waterglijbaan op de ladders van de brandweer! Na nog een leerrijke repetitie konden we weer genieten van een heerlijke maaltijd. Van al dat harde werken krijg je immers veel honger! Vanavond werden we ook nog verwacht voor een avondshift bij de politie. In het bos dichtbij onze kampplaats zijn ’s avonds immers vaak drugsdealers en smokkelaars aan het werk. Als volleerde inspecteurs hielpen onze YoTa’kes in sneltempo de politie om deze drugsbende voor goed op te rollen! Bob was de YoTa’kes zo dankbaar dat ze hem weer kwamen helpen dat hij ze op een originele manier wilde bedanken. Hij dacht na over de dingen waar de YoTa’kes graag mee bezig zijn: spelletjes spelen, lekker eten, muziek maken en dansen. “Hoe kan ik dat allemaal combineren”, dacht Bob bij zichzelf. Hij vroeg advies aan Bill. “Allee Bob, dat je daar nu zelf niet op komt. Je organiseert toch gewoon een feest?!”, zei Bill. “Dat is een perfecte manier om hen te bedanken!”, antwoordde Bob. ’s Avonds toen hij in zijn bedje lag, dacht hij bij zichzelf: “Morgen haal ik alles uit de kast om de YoTa’kes het beste, meest spetterende, formidastische, supermegacoole feestje te bezorgen!”
De volgende ochtend probeerde Bob dus zijn volgend beroep uit; hij kwam terecht in de eventsector om een prachtig feest voor onze YoTa’kes te organiseren. Om alles vanavond vlot te laten verlopen, had Bob natuurlijk veel hulp nodig. Daarom organiseerde hij sollicitatiegesprekken met de YoTa’kes zodat hij iedereen op de perfecte plek kon inzetten. Zo was er een team dat de decoratie verzorgde, een ander team bouwde het podium op en het laatste team zorgde voor de catering. Met een laddercompetitie trainde hij zijn vrienden in verschillende feestaangelegenheden. Nadat iedereen een taakje had toegewezen gekregen, hadden Bob en de YoTa’kes in de namiddag eerst nog wat nood aan ontspanning. Ze liepen zich te pletter tijdens verschillende balsporten of terwijl zorgden een paar andere YoTa’kes voor een lekkere snack: KOEKJESTAART!!! Hierna werd het al tijd voor onze laatste repetitie van dit kamp. Onze YoTa’kes hebben hard gewerkt om er fantastische concerten van te maken! Na het avondeten was iedereen wel klaar om het feest echt van start te laten gaan. Na een hilarisch grappig openingstoneel van onze kookouders openden we de YoTa Sunset Party officieel. We hadden dan ook zeker reden om te feesten want vandaag klinken we niet alleen op een geweldig kamp maar we vierden ook onze dirigente Jolien, die dit kamp 10 jaar bij ons was! Hierna verwelkomden we onze DJ van de avond; DJ Rido! Hij draaide voor ons de beste plaatjes en iedereen leefde zich helemaal uit op de dansvloer.
Na een geweldig feestje stond Bob de volgende ochtend nog een laatste keer aan onze deur. Tijd om het laatste beroep van deze week uit te proberen; de poetsdienst! Ook hierbij stonden onze YoTa’kes klaar om te helpen, we haalden de confetti en slingers weg, we keerden onze slaapkamers en poetsten de repetitieruimte en de keuken. Hierna was het tijd om afscheid te nemen en met onze fiets terug naar Meerhout te vertrekken.
Na een dagje thuis te hebben uitgerust zagen we elkaar terug op de kiosk en we maakten er een geweldig concert van! Hierna genoten we nog van een leuke avond en keken we samen terug op onze ongelofelijk fijne week. En Bob? Bob heeft er samen met onze YoTa’kes enorm van genoten om zoveel beroepen te kunnen uitproberen. We kwamen tot de conclusie dat er deze week voor iedereen wel een leuke en interessante toekomstblik tussenzat, maar Bob zelf, die blijft het liefst gewoon Bob, Bob de bouwer.
